nepal 2017

 

Clown Bijouxxx heeft keihard gewerkt om vanuit Koedijk de reis naar Nepal te organiseren.

Van 3 tot 21 november heeft Clown Bijouxxx met 8 andere clowns/muzikanten/ poppenspelers en een fotografe, kinderen in Nepal in 19 centra/ziekenhuizen bezocht.

Twee Nederlandse vrouwen, gehuwd met Nepalese mannen hebben ons geweldig geholpen met het samenstellen van het programma en zijn onze tolk geweest: Ilse Sapkota Bennink, haar Nepalese echtgenoot Shiva en Maureen Piya ( Stichting Bombo ) Zij wonen beiden in Nepal.

10 jarig lustrum van Stichting Dyio 14 januari in de Lindese molen. Dit zijn Ilse en Shiva.

Foto’s van deze reis zijn hier te zien. Zo ook bij  Google albums.

VERSLAG VAN DE REIS  ( in wording ) :

Hoe het begint:

Ik ontmoet Peter op een clowns workshop in 2016. Peter koopt mijn sponsor boekje en zegt meteen dat hij mee wil naar Nepal. Zijn droom is om altijd als clown contact te maken met mensen. Om dit ook in het buitenland te kunnen doen is zijn grote wens. Zo ontstaat onze groep. Marlieke ontmoet ik in oktober 2016 in Meppel op een poppen theater festival. Ook zij koopt het boekje en hoort over de Nepal reis. Haar hart springt op en ze vertelt mij altijd al zo een reis te willen maken. Na het overwinnen van onzekerheden: ik kan dit niet, ik ben niet goed genoeg…. en mijn waarschuwing dat we niet zonder haar zullen vertrekken kan ze de knoop doorhakken en het besluit nemen om er voor te gaan. Petra ontmoet ik op de 80e verjaardag van een gezamenlijke vriendin. We treden samen voor haar op. Als Petra hoort over de Nepal reis komt er een vonkje in haar hart en weet ze meteen dat ze met ons mee gaat. Ze doet een opleiding tot harp therapeute en kan stage doen in Nepal. Ze leent een kleine harp van haar leraar. Als Petra aan haar vriendin Marrit vertelt over de reis wil zij ook graag mee. Marrit heeft ervaring met het werken met kinderen in ziekenhuizen via de Stichting de Regenboogboom en heeft een clowns workshop gedaan. Er komen twijfels, nee toch  maar niet, en dan ineens het besluit om wel mee te gaan. Ze is dolblij. Nathalie was mijn makelaar toen ik mijn huis in 2015 verkocht. We maakten contact en toen Nathalie over mijn reizen hoorde was ze zeer geraakt. Naast makelaar is ze stewardess en gewend om met mensen om te gaan. Ook zij wil dolgraag mee. Omdat het voor haar een grote stap in het onbekende is vraagt ze haar vriendin Wilma om haar te vergezellen. Wilma heeft met kinderen in Zuid Afrika gewerkt. Twee mensen zonder enige clowns ervaring: een gok voor mij om hen mee te nemen. En een les om mijn hart ook naar hen te openen. Om hen de kans te geven het prachtige contact wat er ontstaat als je er super gekleurd en vrolijk uit ziet ( en met een gekke rode neus op ) mee te maken. Peter kent Ron en Ron wil ook dolgraag mee. Hij heeft een jaaropleiding clownerie gedaan. Ik ben heel blij dat er twee mannen in onze groep zijn. Dat is zeker belangrijk voor het bezoek aan straatkinderen. En dan is er Ingrid onze fotografe. Ze is een vriendin van Wilma en komt pas in oktober op sollicitatie in Koedijk waar ik tijdelijk woon. Ze vindt sponsors om haar reis te financieren en wil heel graag mee. Ze maakt schitterende foto’s en wij allen zijn blij dat zij deel uitmaakt van onze groep: onze hof fotograaf!!

De eerste bijeenkomst.

Op zaterdag 24 juni ontmoetten 6 clowns/poppenspelers en een vrouw met een groot hart elkaar in de studio van de echtgenoot van Nathalie in Nederhorst den Berg: Peter alias clown Pjotr, Petra alias clown Harpa, Ron alias clown Kroelie, Marrit alias clown Bloem, Marlieke, Nathalie alias Vlinder en ikzelf als clown Bijouxxx. Wilma alias clown Happy is op dat moment op vakantie.

Op die zaterdag  leren we elkaar een beetje kennen. Ik begin in stilte. Om op deze plek aan te komen zitten we stil en ademen bewust 5 minuten met de voeten stevig op de grond. Dan maken we een groeps rondje om iets over jezelf te vertellen. Daarna vertel ik vertel hoe het allemaal in zijn werk gaat: zo’n clowns reis. We doen onze clowns kleding aan en stellen ons aan elkaar voor op zijn clowns. Er ontstaan spontaan improvisaties en onze groep is geboren. Het is een warm en licht contact. Blij en tevreden gaan we naar huis.

Bij het diner in Bussum

De tweede ontmoeting is op zaterdag 2 oktober in Bussum in een restaurant. Nathalie, Wilma en vrienden hebben een benefiet diner georganiseerd. Voordat we daar heen gaan zien we elkaar wederom in Nederhorst den Bergh. We starten met een lunch rond de tafel.

Het is een hels lawaai: iedereen praat opgewonden door elkaar. Stil zitten en ademen helpt heel even om rust te creëren.We stallen alle kado’s die we mee gaan nemen naar de centra uit en laten elkaar onze clowns garderobe zien. Dan is het tijd om naar Bussum te vertrekken. In het overvolle restaurant verwelkomen we ieder die binnenkomt en lopen we rond de tafels. Dit keer is Wilma er wel bij.

En dan ontmoeten we elkaar op vrijdag 3 november in de KLM hal op Schiphol: we gaan op reis, het avontuur kan beginnen!! Een voor een komen we in clowns ornaat binnen. Onze fotografe Ingrid reist met een andere maatschappij en zullen we zaterdag ontmoeten.

Ik heb een lift gehad van buurman Jeroen die mij vanuit Koedijk, in een MG sportwagen naar Schiphol heeft gebracht, een heerlijke luxe die veel ontspanning geeft. We worden door onze entourage uitgezwaaid… maar voordat dit kan moet het paspoort van Ron razendsnel uit Rotterdam worden opgehaald: hij heeft het onder de scanner laten liggen. Met hulp van Ron’s vriendin, Petra’s man die razendsnel rijdt, en veel positieve visualisatie vooral van Petra, komt het paspoort op tijd aan en zijn Petra en Ron na een flinke sprint ruim op tijd bij de gate. Het feest kan bijna beginnen. Er is verwarring over de hoeveelheid bagage die we mogen meenemen. Drie van ons hebben een nieuwere ticket waarmee we 46 kg verdeeld over twee tas/koffer kunnen “intsjekken.” De anderen moeten bijbetalen vanwege teveel kilo’s. Razendsnel verdelen we de bagage zo dat de anderen 23 kg en één koffer hebben. Het duurt lang voordat het grond personeel snapt hoe het in elkaar zit en we echt niets bij hoeven te betalen. Ik moet zelfs het reisbudo bellen om dit te verifiëren.

Het is druk voorbij de douane en bij de handbagage controle. Natuurlijk hebben we veel bekijks en gaan we op de foto met andere reizigers. We hebben in bescheiden mate clowns kleding aan en onze rode neus bij de hand. Bij de bagage controle probeer ik mij altijd onzichtbaar te maken, sierraden af, alles uit te doen waardoor ik verdacht kan lijken en het poortje gaat oplichten en toch moet ik door een dame geheel betast worden. Ik vind dat geen pretje en ben heel blij als dat weer voorbij is en ik alles weer in mijn rugzak heb kunnen doen. Clowns materiaal en mijn kleine accordeon moeten heel goed bekeken worden.

 

Het vliegtuig zit al aardig vol als wij binnen komen. Het is altijd weer heel grappig om te zien hoe de passagiers op ons, op mij reageren als ik langs loop en iemand begroet. We zitten helemaal achteraan. Voor het personeel is het vervrissend om clowns aan boord te hebben. Uiteindelijk zit het vliegtuig  stampvol en wij installeren ons voor een 8 uur durende zit: geen lege plekken om even te liggen!!

Om de CO2 uitstoot een klein beetje te compenseren betalen we allemaal iets extra’s voor : Greenseat.

Midden in de nacht komen we in Dehli aan. We moeten bij een kleine transfer balie wachten totdat een aardige Indiër onze transfer tickets heeft ontvangen en we mogen doorlopen. Onze eerste buitenlandse groepsfoto is geschoten.

In Dehli waar we 8 uur moeten doorbrengen op het vliegveld voordat we naar Kathmandu kunnen vliegen.

Er komt een groepje Somaliërs naar ons toe. Zij wachten al uren en kunnen niet verder. Ze hebben veel honger en wij geven ze fruit en koekjes. Ze zijn super dankbaar. Dan zoeken we onze relax stoelen op die ik gereserveerd heb. Het valt een beetje tegen. Het zijn fauteuils. Geen rugleuning die naar beneden kan. Wel kunnen we hier “gratis”eten. Inbegrepen in de stoel prijs. Uiteindelijk maken we plek op de grond om een beetje te kunnen slapen: in de etensgeuren.

zaterdag 4/11: Aankomst in Kathmandu om 12.30, na een hele lange reis via Dehli waar we 8 uur hebben doorgebracht op het vliegveld.

Ilse Sapkota Bennink, en Maureen Piya, onze assistenten  staan ons op te wachten. Ilse in Kathmandu en Maureen in Pokhara. Het duurde een tijd voordat de bagage was aangekomen en daardoor konden Ilse en Maureen, beiden getrouwd met een Nepalese man met elkaar kennis maken en heel veel delen. We hebben een ruime bus gehuurd met een geweldige chauffeur, Radne genaamd. Genoeg ruimte voor al onze bagage. We vertrekken naar onze eerste lodge: Tibet Peace Guest House.

Hoe zal ons ” hotel” eruit zien? het ligt net buiten de weg, even naar boven lopen en sjouwen met alle bagage. Er is een tuintje en hele basic kamers die we verdelen. Onze gastheren/vrouw zijn zeer aardige mensen. Voor Nathalie en Wilma is deze plek te eenvoudig en zij gaan op zoek naar een echt hotel.

 Deze foto genomen net voordat we vertrekken naar Dhading.

zondag 5/11: In de ochtend hebben we onze eerste groeps meeting. Een rondje met een ” clowns” praat stok zodat iedereen zich kan voorstellen en kan vertellen waarom hij  meegaat op deze bijzondere clowns reis. Ilse en Shiva haar echtgenoot zijn ook aanwezig. Het is heel mooi en ontroerend om te luisteren naar wat iedereen te vertellen heeft waarom hij mee is gegaan.

Daarna neemt Ilse ons mee op ontdekkings reis door een stukje Kathmandu. We bezoeken een van de kleinere prachtige Boeddistische tempels. Wat zijn hier veel mooie spullen te koop in heeeel veel winkeltjes en wat enorm veel electriciteits  draden wir war door elkaar opgehangen boven aan de straten. De meeste van onze groep zijn niet in Azië geweest maar voelen zich hier toch meteen thuis.

Dan is het tijd al onze kado’s die we voor de kinderen hebben meegenomen uit te stallen en te sorteren. Dat doen we in onze lodge op de restaurant tafels en stoelen. Er is bijna niet genoeg plek om alles neer te leggen. En het blijkt een hele grote klus te zijn. We maken voorlopige tassen voor ieder centrum apart. Ook hebben we een hele grote tas waar we al onze optreed materialen in doen.

Maandag 6/11 ochtend: Eerste optreden: Kanti Childrens Hospital.

Dit is een kinderziekenhuis. We verdelen ons in groepjes om naar de verschillende afdelingen te gaan.

Ik ga samen met Clown Harpa met haar harp en clown Bloem naar de afdeling waar kanker patiëntjes liggen. Het is ontzettend belangrijk dat we daar zijn. Zo te zien is er niet veel afleiding voor de kinderen. Hoe graag zou ik hier iedere week komen. Gelukkig zijn er vrijwilligers in Kathmandu die de kinderen af en toe bezoeken. Ik heb geen tolk hier en bij sommige kinderen zou het fijn zijn als we kunnen communiceren. Ik ben blij dat ik kroontjes heb meegenomen, de kinderen zijn er blij mee. We wisselen een keer van kamer en dan is de tijd alweer om. In de gangen komen we ook veel ouders met kinderen tegen en het is een feest om met iedereen contact te maken. Dit gaat buiten ook gewoon door en we kunnen maar moeilijk afscheid nemen en in de bus stappen.

middag: om 15.30 worden we in het SOS kinderdorp verwacht. De kinderen/jong volwassenen komen dan uit school. In dit centrum wonen voornamelijk kinderen/jongeren met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Als we aankomen zijn er nog maar enkele kinderen/jongeren en ze moeten zich eerst omkleden: schooluniform uit!! Het grote schoolplein is in renovatie, de andere plek waar we kunnen spelen is veel kleiner. Als een van de eersten is er een vrouw in een rolstoel en ze is super blij met alle aandacht die wij haar geven. Ze straalt van oor tot oor. Als alle anderen aanwezig zijn moeten we even op gang komen. We staan onwennig naast elkaar in een rij. Als we ons een voor een clownesk voorstellen is het ijs gebroken en gaat de rest vanzelf. Daarna laat ik de kinderen zich voorstellen, hun naam met een speciaal geluid wat we dan allemaal nadoen. Onze circus touw act is een groot succes. Alle mensen met een rolstoel gaan er met onze hulp ook als echte acrobaten overheen. Het wordt al snel donker en na iets meer dan een uur moeten we alweer stoppen. Er is al heel snel een warm contact met deze groep bijzondere mensen ontstaan en alweer nemen we afscheid met pijn in ons hart. Wat een kracht en licht stralen deze mensen uit ondanks hun beperking,

De eerste dag is voorbij en nu weten we al iets meer van elkaar wat we kunnen bieden en hoe samen te werken. Er zijn overal heerlijke restaurants in de buurt van ons guest house in Tamel. Het is een feest allemaal samen aan een grote tafel te eten.

Dinsdag 7/11:we vertrekken om 8:30 om naar de Tashi Waldorf school, een school op Antroposofische basis, te gaan. De twee kinderen van Ilse gaan daar naar school. Hier gaan veel heel arme kinderen naar toe en het is er prachtig. Alle kinderen beginnen op het schoolplein met een ritueel in de kring. Wij doen mee. Er is een Hindoestaans en Boeddhistisch gebed en het raakt ons allen. Dan verdelen we ons in drie groepen om bij de jongste kinderen te “clownen.” Ik vorm een duo met Marrit, alias clown Bloem om in een klas met kleuters een bezoek te brengen. Natuurlijk gaan we touw lopen, een balspel, muziek en dans zijn een feest om te delen met deze prachtige kinderen.

Nadat we een dutje op de grond in een kantoortje boven de school hebben gedaan, krijgen we een heerlijke warme lunch aangeboden. Tot groot vermaak van ons allen zit er een kip in de boekenkast te broeden. Zij blijft rustig zitten ondanks ons geklets.

Om 14:30 worden we in het International Friendship Hospital verwacht. Daar verspreiden wie ons over de kinder afdelingen. Ik heb veel Hawaï regenboog kleur bloemenslingers gekregen en meegenomen en wikkel die om de infuus standaarden heen. In dit ziekenhuis hebben de doktoren en het verplegend personeel  hun kantoor/balie in de zaal bij de kinderen. Ook hen geven we de nodige aandacht en plezier. Voordat we vertrekken gaan we naar de kamer van de directeur om hem te bedanken en maken een foto. We zijn allemaal wederom zeer aangedaan door het zien van veel hele zieke kinderen.

Foto: bij de directeur.

Woensdag 8/11 ochtend. We gaan naar Koseli Foundation, en dit staat onder andere op hun website:

“Koseli means “a gift” in Nepali and the centre does exactly that. It offers them a gift of a happy childhood and education. The centre also takes care of their hygiene, nutrition, clothing, medical and recreational needs. Koseli started with savings of pocket money of few friends and educating 5 kids in 1997. The numbers grew each year, when it was decided to finally register the NGO. The strength of the school is now capped at around 100. We are confident, capable and experienced, to run a school with bigger capacity. It’s a shame that due to our limitations, we deny admission to close to 100 children each year. The aim of “Koseli” is to reach out to under privileged marginalized children living in the slums and the streets of Kathmandu whose family can barely afford one meal. Education, health, clothes and hygiene are in no consideration of their need. Koseli provides these children, a clean and healthy environment like that of any other school. The children are made to feel physically and emotionally safe while they are in the premises of the school. Their basic health and hygiene needs are taken care of by the School. Children are provided with clothes, shoes, books and stationary, all free of cost at Koseli.”

 

 

middag 16:30. Met 4 clowns en Ilse, Shiva, hun twee kinderen en een vriendin vertrekken we naar het Ganesh Himal Childrens Home . Hier wonen 15 wees kinderen midden in de natuur in een klein huis. Het ziet heel erg eenvoudig uit. Gelukkig is het nog licht als we beginnen.  Ook hier stellen we ons voor. Ik krijg een stoel aangeboden en weet niet hoe erop te gaan zitten, Kroelie heeft een ballonnen truuk, en met zijn allen maken we een circus. Het is een feest hier met deze kinderen te mogen zijn. Voldaan vertrekken we in de bus naar ons avondeten.

 

Donderdag 9/11 ochtend. Iedereen heeft zich erop verheugd om naar het Segyo Gaden Phodrang Monesrty te gaan. Daar wonen ongeveer 60 jongens/mannen in alle leeftijden. Abby Citron, een super geweldige Amerikaanse vrouw is de oermoeder van al deze monniken. De meeste jongens die hier wonen leefden op straat of kunnen niet door hun ouders verzorgd worden. Hier in het klooster krijgen ze eten, een bed en een Boeddhistische opleiding. Abby werkt keihard om te zorgen dat alles in het klooster goed verloopt.

Het is even wennen voor de monnikjes om ons te zien binnenkomen. Maar het ijs is heel snel gebroken. We maken contact in kleine groepjes. Er zijn Nederlandse spelletjes, vouw ballonnen, natuurlijk het touw lopen, de hele enge rat in de tas, improvisatie en jongleren. Ik heb een heleboel sets jongleer ballen meegenomen om dit aan de kinderen te leren en daar achter te laten.

We zijn uitgenodigd voor de lunch. Maar eerst krijgen we een rondleiding. De tempel is prachtig met twee hele grote drums en afbeeldingen van veel belangrijke Lama’s. De monniken beginnen hier vroeg in de ochtend met meditatie, mantra en scholing. De slaapkamers zien er zeer armoedig uit. Ieder kind heeft een ijzeren kist voor zijn persoonlijke eigendommen. Het is fijn om samen met enkele monniken te kunnen eten. In Nepal is het de gewoonte om met een hand te eten. Pjotr maakt daar dankbaar gebruik van en eet heel erg smerig tot grote vermaak van zijn tafelgenoten. Het samen eten is goede manier om daarna afscheid te nemen.

middag 14:00. We vertrekken naar een straatkinderen project: CPCS

Dit is een centrum opgericht door Inge Bracke, een Belgische vrouw. De tocht ernaar toe is werkelijk schitterend. Heerlijk om even uit te stad te zijn en de mooie natuur te zien. We zijn met zijn vijven.  Nathalie, Wilma, Marrit en Ingrid zijn een middagje toerist.

Deze foto is genomen aan het eind van ons bezoek. Het was even wennen hier bij deze grote jongens. Pjotr en Kroelie zijn met de klanken van de drum van Harpa een soort hip hop Afrikaanse dans gaan doen en dat had meteen effect. De jongens mochten zelf drummen. Er was energie en blijdschap. Omdat ik zelf heel erg moe was ben ik een paar jongens als krijgers gaan schmincken. Ontroerend hoe hun energie veranderde van lusteloosheid in kracht. Grote bewondering hadden we ook hier voor de leiders/vader van deze groep jongens die veel in hun leven hebben meegemaakt en hier zonder familie leven. In ieder centrum waar we kwamen hebben de kinderen amper privacy en hebben elkaar als familie.

 

Net toen we vertrokken kwam er een busje met meer mensen aan. We waren te moe om ook met hen contact te maken. In het dichtstbijzijnde dorp op de terug weg zijn we in een heel sjiek hotel gaan “tsjillen” en taart gaan eten. Hoe heerlijk was dat om even in rijkdom te verkeren. Ons hotel is heel erg eenvoudig met maar af en toe heet water. In het donker rijden we terug naar het over drukke Kathmandu.

Vrijdag 10/11 ochtend 11 uur: SERC centrum voor kinderen met special needs. Ik ga niet mee naar dit centrum. Tijd voor mijzelf en om kadootjes te kopen voor degene die afscheid nemen van de groep. Ik verneem dat het een prachtig bezoek is geweest en dat Marrit dit keer de regisseur was. S’middags gaat het bezoek aan een ander straat kinderen centrum niet door en iedereen is heel blij met deze extra tijd om uit te rusten.

Zaterdag 11/11 ochtend 10:30: Tion Laura Home waar heel veel straatkinderen wonen. Opgericht door de Nederlandse Lies Vink, Namaste Foundation. Dit is een mooi groot huis met een flinke speelplaats waar we de kinderen/jong volwassenen ontmoeten. Dit is het laatste bezoek waarin onze groep bijna compleet is. Wilma voelt zich ziek en blijft in haar hotel. We zijn allemaal behoorlijk moe van alle bezoeken en het is een klus om de groep kinderen bij elkaar te krijgen en hun aandacht vast te houden. Het is een hete dag, er is geen schaduw op de speelplaats. De meesten van hen zijn tieners, lopen in en uit het huis en zitten voor het huis met elkaar te kletsen. De clown in fotograve Ingrid springt naar voren en met haar levendige energie heeft ze veel contact en plezier met de kinderen. Vooral tijdens het touw loop programma. Pjotr lijkt moe en gaat een tijd aan de kant zitten praten met een vrijwilligster. Ik bedenk dat het leuk kan zijn om met zijn allen Nepaleze dans te doen. De muziek wordt gehaald. Er ontstaan een paar groepjes waar de tieners dansen en het ons proberen te leren. In de grote groep met zijn allen lukt niet. We hebben veel plezier, samen dansen is altijd een feest. Bij dit bezoek is het het beste om individueel contact te maken en dat doen we ieder op onze eigen manier. Gelukkig kunnen de meesten engels met ons praten. Dan staat er thee en koek voor ons klaar in een kantoor en krijgen we uitleg over de oprichting van dit huis. Lies is helaas niet aanwezig. Ik wil graag een rondleiding en twee meisjes laten me de slaapkamers zien. Die zien er modern uit. Zoals overal staan ook hier stapelbedden. Ik heb grote bewondering voor Lies Vink. Ze doet super geweldig werk met haar Stichting.

Foto aan het eind van ons bezoek aan Tion Laura huis: de clowns, onze chauffeur, een medewerker en met op de achtergrond een foto van Lies Vink, de oprichtster.

middag: 15:00: we vertrekken per bus naar The Garden of Dreams om daar een meeting te hebben als afsluiting van de eerste week. Ik vroeg aan onze lodge eigenaar naar de allermooiste plek in Kathmandu en zo hoorde ik van deze schitterende tuin. Het is er behoorlijk druk. We vinden achterin nog een beschut zittje met twee bankjes waar we met zijn allen net op kunnen zitten: super knus!! In het midden op de grond allerlei lekkers wat we hadden meegenomen. Met de praatsok een voor een vertellen hoe deze week ervaren is en wat het met je gedaan heeft. Veel voor iedereen. Ik ben de enige die ervaring heeft met dit clowns werk in het buitenland. Voor de aderen is het helemaal nieuw. Iedereen is ontroert over wat ie heeft meegemaakt en dankbaar om daar te mogen en kunnen zijn. In het donker vertrekken we. Even rusten en dan op naar het avondeten ergens in een restaurant.

Zondag 12/11 ochtend: het is tijd om onze spullen in te pakken, de volgende dag zullen we vroeg vertrekken.

middag 13:00: we vertrekken naar het Summit Hotel waar Iet Schiller ons opwacht. Zij is wederom een Nederlands vrouw die heel veel werk doet voor de kinderen in Nepal. Samen met haar man heeft ze een schitterend huis gebouwd waar alleenstaande moeders en hun kinderen tijdelijk worden opgevangen en kunnen wonen. Haar Stichting heet Kiran Namaste . We worden heel hartelijk door haar ontvangen. Ze stapt in ons busje en we rijden door de mooie natuur van Nepal naar het huis. Tot onze grote verassing staan alle kinderen ons op te wachten in twee rijen: jongens rechts, meisjes links en dan van groot naar klein. De jongste kinderen staan vooraan en hebben een schitterende tekening voor ons gemaakt.

 

 

 

 

 

 

 

Wordt vervolgt

dit verslag is in wording…….mmm

 

 

adressen NEPAL

Meer info en foto’s komen er aan.

Hartelijk dank aan alle geweldige mensen die  geld gedoneerd hebben voor deze reis.!!!