RUSLAND 2012
Van 2 tot 17 november 2012 is clown Bijouxxx voor de 3e keer naar Moskou en Petersburg gereisd om daar vele zieke en weeskinderen op te zoeken.
FOTO’S
Hier zijn foto’s van deze reis.
Op bezoek in en groot weeshuis voor blinde en dove kinderen
Alexander en Bijouxxx in 2001. De eerste Clowns reis van Bijouxxx.
Bijouxxx vertelt over haar eerste ervaringen als clown in Rusland. Dit was in 2001. 2001verslag
Na een ontmoeting met Patch Adams ben ik als clown in het buitenland gaan werken, in landen waar armoede en slechte levensomstandigheden zijn.Ik ontmoette Patch Adams in 1997 tijdens een conferentie over spiritualiteit in het ziekenhuis. Het thema van het congres was: The Hospital as a Temple – creating a healing environment. Wat Patch daar vertelde komt overeen met mijn ideeën en wensen over hoe met mensen om te gaan die ziek zijn, thuis en in het ziekenhuis. Grotendeels komt dat hier op neer: Er ligt een mens in het ziekenhuis, die mens moet benaderd worden en niet alleen zieke delen in die mens. In de workshop die Patch gaf, vertelde hij de groep dat hij al 18 jaar met een internationale groep clowns ieder jaar in november naar Rusland gaat.
Twee weken lang werken de clowns in Moskou en St.Petersburg. Toen Patch dit vertelde sprong mijn hart open en wist ik: dit wil ik ook, ik wil ook naar Rusland om daar met kinderen te spelen, te lachen, aandacht en liefde te delen. Ik wil kinderen bezoeken die niet zoveel hebben als kinderen die in Nederland in ziekenhuizen liggen .
Tot nu toe heb ik drie reizen gemaakt samen met Patch Adams: tweemaal in Rusland, in Moskou en St. Petersburg, eenmaal in China en Tibet.
In landen zoals Rusland zijn er geen Cliniclowns, is er geen televisie op de kamers, is er geen kleurtje op de muren. De medische voorzieningen zijn er veel en veel slechter dan in Nederland; In Nederland deed ik ervaring op in het werken met zieke kinderen in ziekenhuizen via de Stichting De Regenboogbooml. Het bezoek aan kinderen in weeshuizen is vooral contact maken en aandacht geven. Ik heb ervaren dat het maken van één op één contact het fijnste is. In de winter als de kinderen binnen zijn is dat makkelijker dan in de zomer wanneer de meeste kinderen buiten op ons wachten. Ik heb ervaren dat het speciaal is als een kind zijn slaapkamer en leefruimte kan laten zien. Toen ik de eerste keer in Moskou was, bezocht ik samen met een andere clown, Helle uit Denemarken, een 16 jarige jongen, Dimitrie. Hij was zijn bed aan het repareren, althans dat probeerde hij. Het was een grote puinhoop in zijn kamer en hij wist niet goed hoe te beginnen. Wij hebben hem toen op een “clownse“ manier geholpen: we communiceerden in Russische clowns taal en deden al helpend van alles fout. Dimitrie klaarde steeds meer op en straalde toen het bed en zijn kamer weer op orde waren. Ik kon mijn kleine handvegertje, dat altijd in mijn koffertje zit goed gebruiken.Een andere keer, in een weeshuis waar kinderen circus aktiviteiten leren, maakte ik contact met Alexander, een twaalf jarige, verlegen jongen. We spraken in clownstaal. Hij begreep heel snel wat ik met hem wilde delen: we maakten een muziek stuk. Ik zong of tikte ritmes op hout van de kast, het bed de grond en hij deed mij na en vulde aan. Ook spiegelden we elkaar in bewegingen. Zo communiceerden we op een speciale manier.
Veel weeskinderen, vooral in Moskou worden misbruikt. (Dit is mij verteld door onze gids in Moskou) Het is ontzettend belangrijk dat er even heel persoonlijke aandacht voor hen is, ook al is het heel kort. Het is fijn om kadootjes te kunnen uitdelen. Soms stoppen de kinderen hun kado meteen in hun trui, zodat niemand het meer kan afpakken. In de zomer als de kinderen buiten zijn is het persoonlijke contact heel kort. Er zijn dan zoveel clowns die ze even willen ontmoeten. Soms krijgen wij een voorstelling te zien die de kinderen voor ons hebben ingestudeerd. Als afsluiting van een bezoek hebben we een paar keer met zijn allen gedanst, dat is een groot feest. Het werken in ziekenhuizen. Als clowns in groepsverband, komen we in optocht, zingend en muziekmakend een ziekenhuis binnen. De Amerikanen waarmee ik reisde kunnen veel lawaai maken en telkens weer dacht ik: dit kan niet, dit gaat te ver. Maar niemand in het ziekenhuis protesteerde. Het ziet er erg vrolijk uit om een kaal, armoedig uitziend ziekenhuis zo binnen te gaan. Van tevoren is er afgesproken waar we op bezoek kunnen gaan. Meestal verdelen we ons over het hele ziekenhuis. We bezoeken kinderen op zaaltjes, in hun kamer en op de gang. Ik wacht vaak tot iedereen een plek heeft en ga dan op zoek naar kinderen waar niemand is. De ziekenhuizen die ik bezocht heb in Moskou, St.Petersburg en in steden in Siberië zien er allemaal erg verwaarloosd uit. Heel af en toe kwam ik een beschilderde muur en wat speelgoed tegen. Er zijn geen televisies en radio’s in de kamers. Gelukkig had ik genoeg stickers meegenomen om veel stukjes muur op te vrolijken. De bedden, nachtkastjes en ander meubilair zien er uit zoals in Nederland zo’n 50 jaar geleden.
In Rusland slapen ouders vaak bij hun kinderen en koken ook voor hen. Ik heb zelfs een kooktoestel in een ziekenhuiskamer gezien. Andere gezinsleden moeten dan door grootouders en andere familie worden opgevangen. Ik heb ervaren dat ouders elkaar tot steun kunnen zijn, vooral als de kinderen in een zaaltje liggen. Telkens als ik een kamer binnen ging kwamen er verpleegsters en kinderen die op de gang liepen een kijkje nemen. Iedereen was dankbaar voor de aandacht die we mochten geven. Spelen met ballonnen is werkelijk fantastisch. Een bewegende ballon doet zelfs een erg ziek kind zijn hand uitsteken om een duwtje aan de ballon te geven. Het meisje op de foto kon niet meer goed zien. Ze hield de ballon in haar handjes terwijl ik hem opblies en had daar ontzettend veel plezier in.
We hadden uiteindelijk wel tien ballonnen en hielden er een “gevecht“ mee. Van de Stichting De Regenboogboom had ik honderd kristallen gekregen om uit te delen aan zieke kinderen. Uitleggen waarvoor de kristal staat, ging in gebarentaal. Een meisje zei: Talisman. Dat was het woord waarnaar ik zocht. Regenboog heet Radoeka in het Russisch, dat kon ik gelukkig wel zeggen.Een kristal staat symbool voor een heleboel dingen. Als je door een kristal kijkt, zie je allemaal regenbogen. Via deze regenbogen kun je je voorstellen dat je in het magische Regenboogbos kunt komen. In dat bos kun je even vergeten dat je pijn hebt of verdrietig bent. Je kunt er alles doen wat je wilt. Je kunt er bijvoorbeeld vliegen. Je kunt er al je vrienden en familie ontmoeten. Je kunt alles eten wat je wilt. Er zijn prachtige bloemen, dieren, elfjes, kabouters, en alle kleuren van de regenboog. Een regenboog kan je verbinden met iemand anders. Via de regenboog kun je met een ander communiceren. De een aan de ene kant, de andere aan het andere eind van de boog. Dan kan je praten met iemand die niet lichamelijk aanwezig is. Ook kan dat met mensen die zijn overleden. Je kunt over de regenboog glijden en ergens heenvliegen. Als je een kristal voor het raam hangt en de zon schijnt erdoor dan zie je regenbogen op de muren. Een ander kadootje wat ik altijd meeneem zijn kroontjes. Vooral kinderen die chemotherapie ondergaan zijn daar heel blij mee. Soms ontstond er op de ziekenhuisgangen en in de zaaltjes een kleine voorstelling. Dan improviseerde ik samen met andere clowns. Maar meestal was er één op één contact en zocht ik naar kinderen die geïsoleerd lagen.
Ik heb ervaren dat het in Rusland heel makkelijk en natuurlijk voelde om de ouders te omhelzen. Zelfs in een bezoek van een kwartier ontstaat er al snel een soort intimiteit.
